Paardje Rijden

Bryce Canyon is verder weg als gedacht. Dikke vette rit met iedere keer andere vergezichten, wat een uitgestrektheid en natuur.
Hier kunnen nog heeeeel veeeeel vluchtelingen opgevangen en gehuisvest worden. Plenty of space maar ja Humpie Trumpie is daar niet zo van.
Een mooie plek aan het meer, het slagschip afgemeerd en aangesloten op alle vitale aansluitingen die er voor zorgen dat de passagiers aan boord tevreden blijven.
Hapje eten in de kombuis na de kookkunsten van onze lieftallige helft van de crew.
"Even lekker een stukje bewegen=lopen"?
Tuurlijk.
Temperatuur is -3 dus handschoenen aan en muts op, te gek voor woorden maar we hebben ze bij !!! Dankzij een, achteraf, goeie tip van Andre, ook sportmaat bij Fitland.
De volgende ochtend, na de hele nacht dicht tegen elkaar aan gelegen te hebben i.v.m. de kou, naar het park Bryce Canyon.
Maar het blijkt dat de waterslang, die we uit voorzorg al hadden losgekoppeld, dichtgevroren was. Hup, in de zon met dat ding, die scheen inmiddels, en wachten tot hij ontdooit was. Toen er weer net zoveel water uitkwam als dat we er inspoten konden we op pad naar het park.
Ook hier weer schitterende uitzichten, onvoorstelbaar wat de natuur er allemaal van heeft weten te maken de afgelopen duizenden jaren.
Een lodge schitterend gelegen in de bossen met uitzicht over ravijnen zo ver en zo diep als je kon kijken.
Aangezien er de mogelijkheid was om op een paard de Canyon te beslechten, uiteraard met een gids, werd het direct in de groep gegooid. Het werd direct weer uit de groep geflikkerd.
Praatsessies volgden, cursussen "het bewaren van de innerlijke rust" werden met spoed opgezocht op het Almachtige Internet en gevolgd, Yoga oefeningen werden uit de kast gehaald, was even zoeken want in welke kast ?, ademhalingsoefeningen werden mondeling overgebracht en getest, Zen geneurie en Mantra teksten werden herhaald en herhaald en herhaald en herhaald en herhaa.... zzzzzzzzzzzzzz
Zzzzz.....
Zzzzzzz.....
Zzzzz......
Oh sorry, ik was even weg, waar waren we ook al weer gebleven ???
Oh ja, na een stief kwartiertje hadden we ons Aniet ook zover dat ze op en niet over het paard getild werd, we gaan met z'n vieren of niet !!!!!
Bij de inschrijving bleek het al vol te zijn en we hadden niet gereserveerd, jammerrrrr.
Maar toen ik het nummer: Titties and Beer begon te zingen werden de twee cowboys achter de balie zo enthousiast, het was hun lijflied, dat we konden dokken en op de, niet bestaande, reservelijst kwamen te staan.
Kom over een uur maar maar de coraal waar alle paarden staan, we regelen wel wat.
UUR U !!!!
Anita op Geraldine
Iris op Patricia
Willem op, hoe kan het ook anders, The King
Ikzelf op Red.
Nou, die zeven kleuren st..... is ruimschoots gehaald kan ik jullie verklappen maar we zaten boven op the horses en the ride kon beginnen.
Geraldine had ook schrik want ze loosde voor ze ook maar een stap had gezet liiiiiiiitters paardezeik, flinke blaas die meid, jezus !!!!!!
Pootjes uit elkaar en stromen maar...... er kwam geen eind aan !!!!
De rit door de Canyon duurde 2 uur, stapvoets overigens. Schitterend mooi, daar kom je normaal nooit, alleen op een paard.
Stijgen over smalle paadjes, dalen over smalle paadjes en die beesten gaan dan ook nog vlak langs het randje van de ravijn lopen, je kijkt zo tientallen meters naar beneden, chillen maar niet heus.
Nou, ik kan je vertellen dat je na twee uur op een paard gezeten te hebben je een slaapzak hebt en hunnie een slaapmuts. Daar doe je voorlopig niks meer mee. Schrale dijbenen, pijn aan je zitbeentjes, o benen, vette spijkerbroek, jas vol met paardenhaar, stinken naar de paardenpies en paardenpoep ( die beesten laten het werkelijk overal lopen ), schoenen onder de modder en paardenstront. Superdagje !!!!
Iris waande zich een volleerd amazone, ze rijdt vaak of wordt vaak bereden daar ben ik nog niet achter. Ze was in ieder geval in haar element.
The King had constant honger en stopte bij elk groen bosje of bij een hoopje snow om te eten. Hij paste zich verbazend snel aan aan zijn berijder, die eet ook vaak en regelmatig.
Maar alles bij elkaar een belevenis, en alle therapieen voor ons Aniet hebben geholpen ze heeft de volle rit uitgezeten of opgezeten, maar ze kan er voorlopig niet meer mee zitten.
Op naar Hurricane City vanuit Bryce Canyon.
En onderweg door winterlandschappen, links en rechts meters hoge sneeuw. Als we de skies bij hadden gehad konden we ruimschoots ons gang gaan. Zo ver als je kon kijken sneeuw, sneeuw, sneeuw. En ik alleen shirtjes met korte mouwen !!!
Maar bij aankomst in Hurricane was het zwembad van de campground gevuld met spelende kinderen en een heerlijk temperatuurtje !! Eindelijk !!! Daar kwamen we ook voor !!!!
En als klap op de vuurpijl de spaghetti van Willem !!!!! Gorgeous !!!
Die moet je geproefd hebben, over and over again !!!! Wat zijn wij boffers.
Wild Horses
CU