Olie
Blijf op de hoogte en volg Paul
01 Januari 1970 | Verenigde Staten, Junction City (historical)
Wauw !!!
Alle 4 zijn we onder de indruk van de Hoover Dam en Lake Mead. Wat een uitzichten.
De voorwielen staan al ruim op de weg en de achterwielen staan nog op de campground als er een geluidje klinkt en een waarschuwing verschijnt op het display van ons slagschip: "Low Oil Pressure". Shit !!!!!! Wat nu weer.
Een straat verder op is een pompstation met werkplaatsje. Heel voorzichtig daar naar toe getutterd. Samen met een hulp van de garage het oliepeil gecontroleerd, HELEMAAL DROOG !!!!!, echt helemaal droog !!!!, onvoorstelbaar, hartstikke nieuw en geen enkele waarschuwing van te voren.
5 liter olie erin, geld krijgen we terug van El Monte Recreation, en op pad van Williams via Seligman en Kingman naar Lake Mead.
En weer trekken er mooie landschappen en vergezichten aan ons voorbij. Ik heb het idee dat wij Amerika maar op een manier zien, als natuurlandschap met ontzettend veel open vlaktes met steeds wisselende plantengroei en af en toe wat verdwaalde koeien. Hier en daar een huis, nou ja wat daar voor door moet gaan tenminste, en op plekken waarvan je denkt "wie gaat daar nou wonen, daar wil je nog niet dood gevonden worden". Bijna allemaal zeeeer oude caravans met aanbouwtjes die op instorten staan en de vuilnisbelt naast de deur. Meestal helemaal van hout.
Soms zelfs triest om te zien.
De drukke grote steden hebben we, gelukkig, niet bezocht of het moet St. Louis en Santa Fe geweest zijn, groter hebben we ze niet gehad.
Dus er is nog een ander Amerika maar dat moeten we dan maar een andere keer gaan opzoeken.
Bij Seligman gaan de weg af om vervolgens een groot deel van de Route 66 te rijden. Uiteraard stoppen we in Seligman en nemen uitvoerig de tijd om dit, op en top Route 66, dorpje te verkennen en de nostalgie van weleer op te snuiven.
Elke plank, elke steen, elk gebouwtje, elke dakpan heeft een verhaal, als zij konden verhalen dan stond je versteld wat er zich lang, lang geleden allemaal heeft afgespeeld hier in de Wild West.
Roestende auto's van 50-60-70 jaar oud die her en der staan weg te kwijnen. Op zich een mooi plaatje voor later thuis, ze vertellen een intrigerend stukje geschiedenis over de U.S.
Toeristen als we zijn bezoeken we ook de wereld bekende Barbershop van Angel Del Gadillo in Seligman. De man is bijna, op 9 dagen na, 90 jaar en scheert nog dagelijks, alleen s'morgens, klanten met het mes op een manier en met een schwung waar menigeen nog een puntje aan kan zuigen. En hij heeft een lach van oor tot oor, werkelijk.
Na nog wat Spaanse toeristen voor de gek te hebben gehouden gaan we door naar Kingman om daar het Power House en de oude stoomtrein naar Sante Fe, die daar staat te pronken in het groen gras, te bewonderen.
Wat heel fijn is om te constateren is dat de temperatuur langzaam op begint te lopen van 52 F naar 70 F en hoger, ook maakt de grijs bewolkte sky plaats voor blauwe stukken met hier en daar een wit wolkje. Joepie !!!!
En eigenlijk toch nog een beetje onverwachts ligt daar de Hoover Dam, wat een joekel, ongelofelijk. Je kunt er overheen rijden en van dichtbij bekijken wat we dan ook doen en daarna op naar ons plekje aan Lake Mead, met Lake View a.u.b., en jawel daar is rekening mee gehouden. Super plek en super weer.
We komen te staan naast drie buscampers, zo groot en luxe kun je ze niet voorstellen, van een country band die in de regio optredens verzorgen. De Star van de band, ene Chuck Bendly als ik het goed heb, slaapt in een hotel, en de bandleden en de crew mogen gebruik maken van deze, leasehuizen op wielen.
Een paar betonplekken verder staat een gloednieuwe Corvette Stingray en uiteraard staat Willem daar kwijlend bij te kijken ook staat er nog een Harley Davids achtige motor merk APC, niet te filmen. Dit moois staat allemaal naast een dubbel assige buscamper. Hugh.
Dan komt de owner naar buiten, een verlopen 60tiger met lang haar, onverzorgd, vet leren petje op, zeer slecht gebit, ongeschoren bakkes met veel te lang baardje en snor, shebbie kleren, enigszins stinkend en dikke wallen onder de ogen, maar heel gezellig babbelend en direct bereid tot tekst en uitleg over zijn voertuigen park.
Hij heet Stuart, zeg maar Stu, kwam op 10 jarige leeftijd van Manchester Engeland naar Amerika. Heeft hier heel hard en lang gewerkt in de bouw, goed gespaard, getrouwd toen hij 50 werd en zijn vrouw stierf 5 jaar geleden.
Hij reist met de camperbus en de aanhanger, met motor en auto erop, daar aan gekoppeld. Hij reist 6-7 maanden rond en gaat dan naar huis, Washington bij Seattle.
Blijkbaar geld als water.
We hebben gezellig tot in de kleine uurtjes rond het kampvuur zitten lullen over van alles en nog wat met uiteraard drank.
Een onooglijk woonwagenfiguur met een verhaal, maar wel heel vriendelijk en open.
En uiteraard krijgt Willem het voor elkaar om morgen samen met Stu te toeren in de Corvette en hij mag ook zelf sturen. VET !!!
Hij kan er bijna niet van slapen en ligt nog lang te draaien in bed.
It's the same old Song
CU
Alle 4 zijn we onder de indruk van de Hoover Dam en Lake Mead. Wat een uitzichten.
De voorwielen staan al ruim op de weg en de achterwielen staan nog op de campground als er een geluidje klinkt en een waarschuwing verschijnt op het display van ons slagschip: "Low Oil Pressure". Shit !!!!!! Wat nu weer.
Een straat verder op is een pompstation met werkplaatsje. Heel voorzichtig daar naar toe getutterd. Samen met een hulp van de garage het oliepeil gecontroleerd, HELEMAAL DROOG !!!!!, echt helemaal droog !!!!, onvoorstelbaar, hartstikke nieuw en geen enkele waarschuwing van te voren.
5 liter olie erin, geld krijgen we terug van El Monte Recreation, en op pad van Williams via Seligman en Kingman naar Lake Mead.
En weer trekken er mooie landschappen en vergezichten aan ons voorbij. Ik heb het idee dat wij Amerika maar op een manier zien, als natuurlandschap met ontzettend veel open vlaktes met steeds wisselende plantengroei en af en toe wat verdwaalde koeien. Hier en daar een huis, nou ja wat daar voor door moet gaan tenminste, en op plekken waarvan je denkt "wie gaat daar nou wonen, daar wil je nog niet dood gevonden worden". Bijna allemaal zeeeer oude caravans met aanbouwtjes die op instorten staan en de vuilnisbelt naast de deur. Meestal helemaal van hout.
Soms zelfs triest om te zien.
De drukke grote steden hebben we, gelukkig, niet bezocht of het moet St. Louis en Santa Fe geweest zijn, groter hebben we ze niet gehad.
Dus er is nog een ander Amerika maar dat moeten we dan maar een andere keer gaan opzoeken.
Bij Seligman gaan de weg af om vervolgens een groot deel van de Route 66 te rijden. Uiteraard stoppen we in Seligman en nemen uitvoerig de tijd om dit, op en top Route 66, dorpje te verkennen en de nostalgie van weleer op te snuiven.
Elke plank, elke steen, elk gebouwtje, elke dakpan heeft een verhaal, als zij konden verhalen dan stond je versteld wat er zich lang, lang geleden allemaal heeft afgespeeld hier in de Wild West.
Roestende auto's van 50-60-70 jaar oud die her en der staan weg te kwijnen. Op zich een mooi plaatje voor later thuis, ze vertellen een intrigerend stukje geschiedenis over de U.S.
Toeristen als we zijn bezoeken we ook de wereld bekende Barbershop van Angel Del Gadillo in Seligman. De man is bijna, op 9 dagen na, 90 jaar en scheert nog dagelijks, alleen s'morgens, klanten met het mes op een manier en met een schwung waar menigeen nog een puntje aan kan zuigen. En hij heeft een lach van oor tot oor, werkelijk.
Na nog wat Spaanse toeristen voor de gek te hebben gehouden gaan we door naar Kingman om daar het Power House en de oude stoomtrein naar Sante Fe, die daar staat te pronken in het groen gras, te bewonderen.
Wat heel fijn is om te constateren is dat de temperatuur langzaam op begint te lopen van 52 F naar 70 F en hoger, ook maakt de grijs bewolkte sky plaats voor blauwe stukken met hier en daar een wit wolkje. Joepie !!!!
En eigenlijk toch nog een beetje onverwachts ligt daar de Hoover Dam, wat een joekel, ongelofelijk. Je kunt er overheen rijden en van dichtbij bekijken wat we dan ook doen en daarna op naar ons plekje aan Lake Mead, met Lake View a.u.b., en jawel daar is rekening mee gehouden. Super plek en super weer.
We komen te staan naast drie buscampers, zo groot en luxe kun je ze niet voorstellen, van een country band die in de regio optredens verzorgen. De Star van de band, ene Chuck Bendly als ik het goed heb, slaapt in een hotel, en de bandleden en de crew mogen gebruik maken van deze, leasehuizen op wielen.
Een paar betonplekken verder staat een gloednieuwe Corvette Stingray en uiteraard staat Willem daar kwijlend bij te kijken ook staat er nog een Harley Davids achtige motor merk APC, niet te filmen. Dit moois staat allemaal naast een dubbel assige buscamper. Hugh.
Dan komt de owner naar buiten, een verlopen 60tiger met lang haar, onverzorgd, vet leren petje op, zeer slecht gebit, ongeschoren bakkes met veel te lang baardje en snor, shebbie kleren, enigszins stinkend en dikke wallen onder de ogen, maar heel gezellig babbelend en direct bereid tot tekst en uitleg over zijn voertuigen park.
Hij heet Stuart, zeg maar Stu, kwam op 10 jarige leeftijd van Manchester Engeland naar Amerika. Heeft hier heel hard en lang gewerkt in de bouw, goed gespaard, getrouwd toen hij 50 werd en zijn vrouw stierf 5 jaar geleden.
Hij reist met de camperbus en de aanhanger, met motor en auto erop, daar aan gekoppeld. Hij reist 6-7 maanden rond en gaat dan naar huis, Washington bij Seattle.
Blijkbaar geld als water.
We hebben gezellig tot in de kleine uurtjes rond het kampvuur zitten lullen over van alles en nog wat met uiteraard drank.
Een onooglijk woonwagenfiguur met een verhaal, maar wel heel vriendelijk en open.
En uiteraard krijgt Willem het voor elkaar om morgen samen met Stu te toeren in de Corvette en hij mag ook zelf sturen. VET !!!
Hij kan er bijna niet van slapen en ligt nog lang te draaien in bed.
It's the same old Song
CU
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
