Mesa Verde National Park

Bij Mesa Verde National Park gestopt, de ingang van het park ligt op 15 km van de stad Cortez en het park beslaat een oppervlakte van 211 km2 en is wereld erfgoed. Mesa Verde betekent overigens " groene tafel" in het Spaans, wat aangeeft hoe plat en groen sommige bergen zijn.
Eerst het visitor centre bezocht, daarna besloten om het park te bezoeken. De "loop" (tocht) die je kunt maken duurt ong 4 uur. Je rijdt, na betaling, het park in en bewondert, met een snelheid van 20 miles, de ontstellend mooie natuur, vergezichten en omgeving.
In dit park liggen ook de klifwoningen van de Anazasi Indianen die hier leefden van de 11de tot de 13de eeuw, zij waren de voorgangers van de Pueblo.
Deze klifwoningen zijn ondiepe woningen tegen de wanden van het ravijn gebouwd.
Ook liggen hier nog Kivas, ondergrondse ceremonie ruimtes die bewaard zijn gebleven.
Onvoorstelbaar indrukwekkend om te zien waartoe ze toentertijd in staat waren.
Hoogste punt van het park ligt op ong. 2100 mtr., daar ligt dus gewoon sneeuw, en je kunt dan tientallen kilometers ver weg kijken.
Dan wordt je vanzelf stil en kun je het bijna niet bevatten, zo mooi..... en koud, nondedju !!!!
Daarna op weg naar Page, een stevige rit van dik 5,5 uur. Maar je ziet onderweg zoveel dat de tijd omvliegt.
Er zijn onderweg wel veel stukken weg die inderdaad door Humpie Trumpie vervangen mogen worden, achterstallig onderhoud zouden wij zeggen. Verschrikkelijk.
Overigens houd iedereen zich hier keurig aan de snelheid, geen wegpiraten, geen bumperklevers, geen asoos die voor willen dringen. Nee, bij een kruispunt zonder stoplichten iedereen netjes op zijn/haar beurt. Kunnen we bij ons nog wat van leren.
Tijdens deze rit zijn we nog door Kayenta gereden. Een Navaro indianendorp, waar Wil Begay uit Mierlo vandaan komt. De wonder indiaan, een aantal van jullie kennen haar wel.
Eindelijk aangekomen in Page bij de camping was deze Fully Booked, zei de Navajo receptioniste ongeïnteresseerd, maar we zagen zoveel lege plaatsen dat we dat niet geloofden. Ook de camping aan de andere kant van Page, aan het Lake Powell, was volgens haar Fully Booked.
Maar goed dat we haar al direct niet vertrouwde, daar was dus wel gewoon plaats, broodnijd.
We hebben tot nog toe geen mooiere camping gehad als deze. Super, aan het Lake Powell met zijn Glen Canyon Dam.
Nog een nachtje en dan verhuizen wij naar de Master bedroom, want uiteraard hebben wij in goed overleg, zoals goede familie betaamt, besloten om halverwege te ruilen van accommodatie.
We hebben nog even overwogen om voor de interne verhuizing Versfelt Worldwide International Movers & Packers bv in te schakelen, maar bij een blik in het, digitale, Eindhovens Dagblad waren we blij dat we dat maar niet hebben gedaan. Zij zijn failliet, helaas.
Wat een luxe met zo'n slagschip, tijdens het rijden naar de toilet, iets pakken uit de koelkast, lekker gaan liggen op bed of op de bank, even iets anders aantrekken, het kan allemaal, of het mag is iets anders, je moet alleen de TruusTruus meenemen anders bestaat de kans dat je verdwaald.
Het rijden met dit gevaarte gaat steeds makkelijker maar dat ligt niet zozeer aan onze stuurmanskunst maar waarschijnlijk aan alle drank.
De Chardonnay, Pinot Grigio, Sauvignon Blanc, Shiraz, Budweisser, Corona en Kahlua gaan er stevig doorheen.
Prrrrrrrrroosssst !!!!!
Indian Reservation
CU