Papillon

Vandaag is the BIG DAY !!!!!!
Na lang overleg, alle rekeningen gecontroleerd te hebben (leeg helaas), portemonnees omgeschud en alle losse dollarcenten her en der uit laatjes, kastjes en potjes verzameld te hebben en de stoute schoenen aan getrokken te hebben op naar het kantoor van Papillon Helicopters om een vlucht door de Grand Canyon te boeken.
Het zijn goede verkopers dus wij kwamen uiteraard niet met de goedkoopste tour thuis.
Om 07.15 uur ging de wekker, wassen, plassen en eten en op naar het vliegveld van Boulder City.
Instructiefilm bekijken wat te doen als we neerstorten of brand krijgen ( weinig kans op overleving lijkt mij, maar oke ), allemaal een voor een op de weegschaal en afwachten tot je wordt omgeroepen. Druk, druk, niet normaal.
Je kon voor 50,- dollar een stoel voorin reserveren naast de piloot, de heenweg de een de terugweg de ander, dachten wij.
Helaas die vlieger ging niet op. Het toestel wordt op gewicht ingedeeld zodat hij een beetje in balans blijft hangen.
Wij zaten met ons vieren samen met Maria en Juan uit Colombia in de heli.
Maria had leuke bolletjes en nee, dat waren geen coke-bolletjes !!!!
Onze "snoepjes" mochten beide wel voorin zitten, wij niet i.v.m. dat eerder genoemde gewicht, snap je dat nou ????
En we hoefden niet bij te betalen !!! Dat dan weer niet.
Allemaal in de riemen, allemaal een headset op zodat je met elkaar kon babbelen en het geluid van de heli niet hoorde.
Dicht tegen elkaar gepropt, ik zat tussen Willem en Maria, het een vond ik prettiger als het ander, waren we ready for take off.
Ons Aniet, die niet zo vliegerig alswel opvliegerig is, had er best wel wat moeite mee en nou mocht/moest ze ook nog voorin zitten. Het zweet stond op haar rug ....... en bilnaad volgens mij.
Maar ze deed het geweldig en bleef rustig !!! Chapeau !!!
We zweefden door de lucht met een snelheid van 250 km per uur richting de Grand Canyon. Onderweg nog wat tekst en uitleg over wat er zoal te zien was onderweg en voor we er erg in hadden doken we over de rand van de Grand Canyon naar beneden de Canyon in.
Wat je dan ziet is eigenlijk te mooi voor woorden en niet te beschrijven. Je zweeft langs de wanden van 's werelds grootste Canyon en alle kleuren passeren de revue je blijft je verbazen over zoveel natuurschoon, de ene plek is nog mooier als de andere. Iedereen is aan het filmen en fotograferen en zit even helemaal in zijn/ haar eigen wereld. Super, je zou echt willen dat je een vogel was en kon vliegen van bergwand naar bergwand, in de zon uit de zon, uitrusten op een rotspunt, rondkijken en weer verder, maar helaas geniet maar van het uitzicht vanuit de heli.
Wat een diepte, wat een breedte, wat een vertes, ongelofelijk schoon !!!!
Na wat rond gecirkeld te hebben werden we op een plateau gedropt en moesten we te voet verder naar de boot die in de Colorado rivier op ons lag te wachten.
Ook vanaf het water vanaf de boot is de Canyon schitterend, je kijkt tegen ong. 1200 meter hoge rotswanden aan die loodrecht omhoog steken. Wauw !!!
Na een boottocht van een half uur weer de heli in en langzaam door de canyon naar boven naar een kleine landingsplaats voor heli's. Vandaar uit in een busje naar de Skywalk.
De Skywalk is een groot overhangend plateau boven de Canyon, 1200 meter diep, waar je in een halve cirkel overheen kunt lopen, zo'n 70-80 meter, maar wel met een volkomen doorzichtige glazen bodem. Iedereen moet slofjes over de schoenen aan, alles wat je bij je hebt, tassen, rugzakken, fototoestellen, telefoons moeten in de kluisjes die daar speciaal voor zijn. Je mag niks meenemen op de Skywalk. Er lopen fotografen van daar met je mee en maken foto's van iedereen in allerlei standjes. Nee niet die, jammerrrrrrrrr.
Een foto per persoon krijg je gratis, de rest kun je kopen voor veel te veel geld. Dus Hollands als we zijn nemen we alleen de gratis pictures.
Na een optreden van een native indian tribe, een soort regendans met muziek die bij het Euro Visie Song Festival bij de eerste ronde al naar huis gestuurd zou worden, weer de heli in en terug naar het vliegveld.
Wat een ervaring,we waren er gewoon stil van.
Om af te kicken en het geheel te laten bezinken zijn we naar de haven hier gereden en hebben mijmerend op een bankje over het meer zitten turen en alles nog eens opnieuw beleefd met een heerlijke ijsco, zo blij als een kind.
Bij Catanen 's avonds heeft uiteraard Iris weer gewonnen, wat niet bij iedereen aan boord in goede aarde viel. Maar toch, die meid is slim ....... en heeft ballen, volgens mij van staal !!!
Normaal tik ik wat op het display over de vorige dag maar nu, omdat het de laatste dag in de camper is, snif snif, komen er twee dagen tegelijk.
Vanmorgen wat gelummeld en geluierd bij de camper in de zon. Wederom olie bijgevuld want ons slagschip lekt echt olie.
Willem wilde nog wel een keer racen in die Corvette Stingray van Stu en ramde hard op de bus van Stu net zolang tot hij wakker werd, en hij in een zeeer beduimelde, bedoezelde, smerige, geel uitgeslagen onderbroek de deur opengooide en op de vraag van Willem om te mogen rijden zijn sleutels naar hem toe gooide en zei: i trust you, you are a good driver.
Wij beide, Willem en ik, in de Corvette langzaam de camping af en vol gas de bergen in. Niet te geloven, je wordt gewoon door de stoel naar de achterbank gedrukt, oh nee dat kan niet die zit er geen in. Maar bij wijze van spreken.
Wat een geluid, wat een power, wat een beest. De motor is een 6,5 liter !!!!!!!!!
En hij ligt zo vast op de weg als een huis !!!!
Magnetic vering, er wordt duizenden keren per minuut van alles door tientallen sensoren gemeten en je voelt geen enkele hobbel of bobbel. Je display met info over toeren, snelheid en versnelling wordt door een projectiescherm in de voorruit geprojecteerd zodat je constant op de weg kunt blijven kijken zonder op je dashboard te hoeven spieken. Geweldig.
Na beide een harde te hebben gekregen van het rijden hebben we de car weer ingeleverd bij Stu. We zullen nooit meer, maar dan ook nooit meer in zo'n auto rijden. Wat een ervaring.
Vervolgens naar het meer gelopen en gezwommen in het koude, frisse water van Lake Mead.
Als laatste hebben we op de Boulder Creek Golf Club nog negen holes gelopen, nou ja gelopen, lekker met de buggie's gereden en vervolgens afgeslagen. Wat een banen, we hebben genoten van de banen, zon en heel veel wind.
Die kunnen we ook weer afvinken.
Vanavond komt Stu nog een keer eten, we eten nasi, dus dat moet hij weg krijgen.
Alle restjes die we nog hebben worden erin verwerkt. Het smaakt heerlijk en Stu is weer niet stil te krijgen, hij zit vol met verhalen, hij leeft helemaal op nou hij contact heeft en niet alleen zit in zijn hugh buscamper.
We hebben een superavond en pakken te lange leste alvast de tassen voor 80 % in, morgen om 11.00 uur ons schip weer inleveren.
De dag dat we Sem en Pip weer kunnen knuffelen komt steeds dichterbij en dat is heerlijk om te doen, kan ik iedereen verzekeren.
Fly like an Eagle
CU